Վկայություն

Ես վտարանդի եղա իմ երկրում -
վտարակ ինչպես, բոմժ ու փախստակ,
ինձ հալածեցին ոսոխն արնախում
եւ իշխանապարտ գյադեք անառակ:
Բնավեր եղա ու հայրենազուրկ,
չար շունչը տիրեց լեռնաշխարհիս սեգ,
ձայնեղ զանգերն իմ, բովտունները զույգ
մնացին այնտեղ, աճյունների հետ:


Սիրելիներս ցրվեցին չորս դին,
օրս կսկծաց մենությամբ կծու,-
բարեպաշտները մի պատառ հաց ու
մի քանի գրոշ ինձ ողորմացին:
Լքված եմ, մերժված, հանց խաչված ուրու՝
ուրացման տենդով բռնված ոստանում,-
ինձ վտարում են բեմ ու կաճառից,
իմ շնորհներն են ատում շան որդիք:-

Եվ ես հիշեցի անցյալը շքեղ՝
հաղթությամբ լեցուն ու մեծարանքով,-
ապրել եմ համեստ դպիրի կարգով,
բայց պատվում էին որպես մարգարե:
Ոգու հեղեղ կար, հոգու արեգակ -
չքացան մեկեն խռով ու խաբված,
նրանց քաղցից են թալկանում արագ
ինքնեղ ու ըմբոստ սրտերը բազմաց:

Սիրո դաշտերում ցուրտ է եւ մշուշ՝
խուլ շշուկներով ու կախարդությամբ -
մեր ոտքերի տակ իժեր են ֆշշում,
կույր ատլանտներ են նայում մեզ անթարթ:
ՈՒ ես վազում եմ ցնորքի ետքից՝
երեխայի պես, որ մորն է փնտրում,
երբ թվում է, թե ամենքն աշխարհում
կորցրել են իրար՝ հանկարծ ու ընդմիշտ:

Ահա բռնության ալիքը ահեղ
կճեղքի կրկին սահման ու պատնեշ,
մինչդեռ երկրով մեկ կառնավալում է
խեղկատակների թափորը գունեղ:
Աշխարհը՝ ասես մի արնոտ փալաս՝
դաշտանով տկար կնոջից ընկած,-
ես ամենեցուն խղճի եմ կոչում,
բայց եւ գոչում եմ՝ վրե՜ժ սրբազան…

Տեր, գութդ պահիր մի ուրիշ օրվա,
ես դեռ կտոկամ ու կմաքառեմ,
ինձ եղծ համարիր թեկուզ, մեղապարտ,
Քո վճիռները կընդունեմ խոնարհ:
Մինչ այդ հուշիր ինձ՝ որտե՞ղ է հուրն այն,
որ բոցկլտում է ուժով կենսահորդ,-
ուզում եմ գտնել տունդարձի ճամփան,
ուզում եմ դառնալ մեռյալներիս մոտ…

05-06.02.2024
Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Կոլաժը` ՆԻԿՕ-ի (Նիկոլայ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ)

Մեկնաբանություններ